Burzliwa historia, mocno zakorzenione tradycje mieszkańców i niezwykle różnorodny krajobraz – wszystko to, mieści się w małym i młodym państwie, ale o wielkim sercu i tożsamości – Erytrei.
Historia – jest pokój czy spokoju nie ma?
Początków Erytrei należy upatrywać w praprzodku królestwa Etiopii – państwie Aksum, którego najlepszy okres rozwoju przypadł między IV a VI wiekiem, a na erytrejskim wybrzeżu wznosiły się najlepsze porty. Do VII wieku Erytrea stanowiła część Etiopii. Wraz z nadejściem wieków średnich można było obserwować wzmożony wpływ arabski na tych terenach. W XVI wieku kraj został zdobyty przez Turcję.
Jednak to, co ważniejsze, odbyło się w wieku XIX, gdy o tereny Erytrei walczyło Imperium Osmańskie, Egipt, Etiopia i Włochy. Ostatecznie zdobyli ją Ci ostatni, dzięki podpisanemu w 1889 roku traktatowi z Etiopią, czyniąc z niej bazę wojskową. Wiek XX to kolejne walki o dominację. W latach 1936-1941 jako kolonię włoską państwo włączono w skład Włoskiej Afryki Wschodniej. Ale już rok później Erytreę zajęli nacierający z pobliskiego Sudanu Brytyjczycy. Mimo nadania większej samodzielności i późniejszych dążeń niepodległościowych rządzących, ONZ postanowiła wcielić Erytreę do Etiopii i przyznać jej w 1952 roku autonomię. Jednak 10 lat później zmieniono status kraju na prowincję. Wzbudziło to głosy sprzeciwu ruchów niepodległościowych, które wspierane przez kraje muzułmańskie, rozpoczęły akcje partyzanckie. Ich nasilenie w latach 70. i 80. zmieniło się w regularną wojnę domową. Dążący do odłączenia Erytrejski Front Wyzwolenia Narodowego walczył z etiopską armią. Ostatecznie w 1991 roku władza przeszła w ręce secesjonistów, którzy powołali rząd tymczasowy. Dwa lata później, po zorganizowanym referendum, ogłoszono niepodległość – wolny kraj Erytrea. Informacje z politycznych kuluarów wskazywały na rozpoczęcie gospodarczej odbudowy kraju.
Jednak wciąż napięte stosunki dyplomatyczne z Etiopią wskazywały na niezażegnany spór. W 1998 roku wybuchł zbrojny konflikt na tle ekonomicznym. Porozumienie podpisano dwa lata później. Od tego czasu strefę graniczną kraju zabezpieczają pokojowe siły ONZ, złożone jednak od 2005 r. z żołnierzy krajów Azji i Afryki. Aktualnie uznać można, że, jak na warunki afrykańskie, Erytrea jest państwem bezpiecznym. Mimo wielu autorytarnych decyzji rządzących i napiętej relacji z sąsiadami, nie trzeba być aż tak doświadczonym podróżnikiem, aby pozostać dłużej w państwie, jakim jest Erytrea. Informacje przedstawione w tekście z pewnością pomogą Ci odnaleźć się w tym afrykańskim kraju.
Wyżynno-pustynny krajobraz z piętrowym klimatem
Panujący w Erytrei klimat zwrotnikowy suchy wraz z dodatkiem sporych różnic wysokościowych powoduje, że występują tam piętra klimatyczne. Do 500 m n.p.m. ciągnie się Bereha – pasmo pustynne i półpustynne, którego kluczową cechą są skokowe wahania temperatury. Średnie miesięczne dochodzą do 42 stopni Celsjusza, a roczna suma opadów to maksymalnie 300 mm. Kolejne piętro, czyli Kolla, wnosi się od 500 do 1700 metrów. Charakteryzuje się niższą temperaturą – do 25 stopni i dwiema porami deszczowymi. Z kolei Uojna Dega to pasmo znajdujące się do wysokości 2600 metrów. Podobnie jak w pierwszym piętrze, występuje tam spora zmienność temperatur. Są one zdecydowanie mniejsze, zwłaszcza w nocy, gdy spadają do 5 stopni Celsjusza. Opady są równie niskie – do 600 mm. Ostatnie i najwyższe pasmo to Dega, które sięga 3500 metrów. Są to obszary górskie (najwyższy szczyt znajduje się na Wyżynie Abisyńskiej Emba Soira – 3013 m. n.p.m.) z temperaturami do 5 stopni Celsjusza. Dominantę krajobrazu stanowi wyżynno-pustynna połać z fikusem, jałowcem i akacją.
Na północy leży Kotlina Danakilska z pozostałościami wulkanicznych stożków, częścią nadmorską Erytrei, a także Górami Danakilskimi. Na południu zaś rozciąga się tektoniczne zapadlisko Danakilskie z gorącymi źródłami i z najniżej, bo leżącą 75 m. p.p.m. depresją jeziora Asale.
Tradycje mieszkańców
Mieszkańcy tego afrykańskiego państwa odznaczają się niezwykłą pracowitością, entuzjazmem, odpowiedzialnością i wyniesionym z tradycji poszanowaniem dla hierarchii – osób starszych i władzy. Konserwatywne zakorzenienie widać zwłaszcza na obszarach wiejskich, gdzie publiczne okazywanie czułości wciąż budzi zastrzeżenia. Podział pracy czerpie z tej samej zasady. W Erytrei główną gałąź produkcji stanowi rolnictwo. I to mężczyźni zajmują się pracami najcięższymi – oraniem i wysiewaniem. Czynności niewymagające tyle trudu wykonywane są przez kobiety, młodych chłopców, którzy pasą bydło i dziewczynki dostarczające opał i wodę do domu.
W kuchni leworęczni mają gorzej
Główny trzon erytrejskiej kuchni stanowi pozostałość włoskiego kolonializmu. Wiele cech europejskiego państwa na stałe przyjęło się w kraju afrykańskim, w tym zamiłowanie do przesiadywania w kafejkach, barach i restauracjach. Te ostatnie zachęcają daniami takimi jak: pizza, spaghetti i indżera, czyli rodzimy posiłek Erytrei. Zrobione z zawijanego placka, w którym znajduje się mięso wraz z owocami oraz dżemem, może dochodzić nawet do średnicy metra. Pamiętaj, że w Erytrei jada się tylko przy użyciu prawej ręki, gdyż lewą uważa się za nieczystą.
Erytrea – informacje dodatkowe
Obywatele Polski przy wjeździe do Erytrei muszą posiadać wizę pobytową na 30 dni lub tranzytową na 7 dni. Każda z nich możliwa jest do kupienia na lotnisku. Pierwsza kosztuje około 270 PLN, druga zaś niecałe 50 PLN. Po pobycie dłuższym niż 30 dni istnieje obowiązek meldunkowy. Ze względu na zabezpieczane granice, lepiej zamiast podróży samochodem, zdecydować się na przylot samolotem. Aby dotrzeć do stolicy Erytrei – Asmary – najlepiej wybrać połączenie z Warszawy z międzylądowaniem w jednym z europejskich miast (Madryt, Monachium, Frankfurt nad Menem) i Kairze.
Poznaj również atrakcje Erytrei, które z pewnością umilą Ci czas spędzony w tym niezwykłym kraju.