Kuchnia kontrastów, oferująca wspaniałe słodycze, idealnie doprawione mięsne dania i zachwycające, pikantne potrawy. Wspólne jedzenie w kulturze krajów arabskich jest bardzo ważnym elementem życia, a odrzucenie zaproszenia na posiłek często traktowane bywa jako zniewaga gospodarza.
Kuchnia arabska
Kraje arabskie zajmują bardzo rozległy geograficznie obszar, łączą tereny różniące się etnicznie, kulturowo, a czasami nawet religijnie. Obejmują Północną Afrykę i Bliski Wschód. W tak rozległym obszarze, dodatkowo połączonym z bogatą historią, można dopatrywać się źródła różnorodności arabskich potraw.
Głównymi składnikami dań są świeże warzywa (pomidory, papryka, bakłażany, cebula, cukinia), naturalne jogurty i białe sery oraz mięsa, wśród których królują: jagnięcina, cielęcina, drób i wołowina. W większości, ze względu na nakazy religijne, nie jada się wieprzowiny. Co ciekawe, kuchnia arabska stroni od ziemniaków, które zastępuje kaszami i ryżem. Wykorzystywana jest za to cała gama przypraw, niesamowicie wzbogacająca wszystkie dania.
Hummus
Hummus to obecnie bardzo znana i popularna przekąska. Występuje w wielu wariantach smakowych. Najpopularniejsza jest pasta z ciecierzycy z dodatkiem czosnku, oliwy, soku z cytryny i pasty sezamowej (tahini). Inna wersja tego dania, rozpowszechniona zwłaszcza w Egipcie, to mieszanka całych, nieroztartych ziaren ciecierzycy, połączona z pozostałymi składnikami.
Hummus jedzony jest przeważnie na zimno z chlebem pita albo warzywami. Przekąska jest znakomitym źródłem wielu witamin i składników mineralnych, między innymi witaminy B6, C, żelaza, białka, kwasu foliowego i błonnika pokarmowego.
Nie wiadomo kiedy i przez kogo humus został wymyślony. Ciecierzycę na terenie Egiptu i Bliskiego Wschodu jedzono już około 10 tysięcy lat temu. Toczy się spór między mieszkańcami Libii i Izraela o przypisanie sobie humusu jako potrawy narodowej. W rzeczywistości chodzi o zastrzeżenie nazwy tylko i wyłącznie dla pasty z ciecierzycy produkowanej w jednym z krajów spierających się.
Raj wegetariański
Kuchnia arabska oferuje znakomite dania również dla wegetarian. Falafel to rodzaj kulek lub kotlecików warzywnych smażonych na głębokim oleju, popularnych we wszystkich krajach Bliskiego Wschodu. Rozpowszechniony również na całym świecie jako alternatywa dla kebabu. Wykonywane są z ciecierzycy bądź bobu z sezamem, połączone z dużą ilością pietruszki, która nadaje daniu charakterystycznego, zielonego koloru. Bardzo ważną rolę w falafelach odgrywają przyprawy, to one nadają im niezwykłego zapachu i smaku. Podawane są, jako przekąska lub w połączeniu z chlebkiem pita i warzywami jako danie główne.
Królestwo herbaty
Nieodzownym elementem kuchni arabskiej jest herbata. To napój wręcz podstawowy dla tego rejonu. Zwykle pijana jest w malutkich szklaneczkach, pięknie grawerowanych lub malowanych. W zależności od regionu, może być z dodatkiem mięty, kardamonu, bądź cynamonu i anyżu. Bez względu na przyprawy, herbata na terenach arabskich zawsze jest bardzo słodka. Co ważne i charakterystyczne dla tej kuchni, używana jest tylko i wyłącznie herbata liściasta.
Picie tego napoju jest pewnego rodzaju zwyczajem, głównie o charakterze towarzyskim. Jednocześnie jest to najpopularniejszy napój w krajach arabskich, co wynika ze znakomitych właściwości gaszenia pragnienia, nawet podczas upałów.
Słodki smak chałwy
Największym przysmakiem kuchni arabskiej zdecydowanie są słodycze. W większości z nich można się zakochać od pierwszego wejrzenia. Co ciekawe, w tradycyjnych arabskich słodyczach nie znajdziemy czekolady. Natomiast jedną z najpopularniejszych słodkości jest chałwa. Choć większości kojarzy się z Turcją, a pochodzi aż z Indii, do jej rozpropagowania najbardziej przyczynili się Arabowie i to ich uznaje się za mistrzów w tworzeniu wielu odmian chałwy. Różnica w smaku uzależniona jest od użytej bazy. Może nią być tahini (pasta z nasion sezamu), semolina lub skrobia kukurydziana. Smak zróżnicowany jest także dzięki dodatkom, najczęstszymi są orzechy i różnego rodzaju bakalie.
W języku arabskim słowo halva oznacza słodki. W wielu krajach jest ona kojarzona ze szczęściem. Z tego też względu przygotowywana jest np. z okazji ślubów i urodzin. Mimo znacznej kaloryczności, chałwa cieszy się dużą popularnością. Jest źródłem wapnia, białka (zawiera go więcej niż mleko) oraz witaminy E i wielu innych składników mineralnych.
Najstarszy z chlebów
Arabski chleb (khubz arabi) od pewnego czasu stał się przysmakiem w wielu krajach świata. Znany u nas jako pita, występuje zwykle pod postacią okrągłych lub owalnych, pszennych, płaskich placków. Ich podstawowymi składnikami są: mąka, drożdże i woda. Wypiekane są w bardzo wysokiej temperaturze, dzięki czemu w ich wnętrzu powstaje tak zwana „chlebowa kieszonka”. Pity z powodzeniem można używać jako dodatku do wielu dań. W chlebki zawinąć można inne dania lub zamiast sztućców nabierać za ich pomocą sosy i dipy. To jeden z najstarszych rodzajów chleba wypiekanych przez człowieka.
